Η εκλογή Μητσοτάκη είναι αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη, όχι μόνον διότι κινητοποίησε (έστω και στο πλαίσιο μιας πολλαπλά προβληματικής εσωκομματικής διαδικασίας) ένα μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων του χώρου, αναζωογονώντας το ενδιαφέρον τους για την πολιτική αλλά και γιατί η ΝΔ έχει πλέον έναν αρχηγό που όχι μόνον έχει δώσει σαφή δείγματα γραφής στην έως τώρα κυβερνητική του θητεία αλλά και γνωρίζουμε ακριβώς τι πρεσβεύει και πως σκέφτεται να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα πολιτικά προβλήματα.

Η πρωτοβουλία που ανακοίνωσε πρόσφατα η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης κατ’αρχήν είναι αναμφίβολα ενδιαφέρουσα, διότι θέτει επιτέλους επί τάπητος το ζήτημα μιας συνολικής «ομοσπονδιακής» επανένωσης των κατακερματισμένων δυνάμεων της ευρείας κεντροαριστεράς», που δεν εκφράζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, με δεδομένη την διάχυτη πολιτική απογοήτευση αλλά και τις προδήλως προσωπικές στρατηγικές πολλών στελεχών αυτού του χώρου, η τελική επιτυχία της θα κριθεί από πολλές προϋποθέσεις, τόσο πολιτικοοργανωτικές και επικοινωνιακές όσο και ιδεολογικές.

1. Η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου δεν είμαι ένα ζήτημα αγοράς. Είναι ζήτημα δημοκρατίας. Προϋποθέτει δε και συνεπάγεται, πρώτα και πάνω από όλα, τον επικοινωνιακό πλουραλισμό, όχι μόνον διότι τον επιβάλλει το (αναθεωρημένο) άρθρο 15 του Συντάγματος (επιτάσσοντας την τήρηση των αρχών της ισότητας, της αντικειμενικότητας και την ποιότητας) αλλά και διότι αποτελεί το βασικό αξιολογικό κριτήριο για το αν μια τηλεοπτική πραγματικότητα είναι όντως συμβατή με την ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία, όπως αυτή έχει διαπλασθεί στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού …