Οι πρόσφατες εξελίξεις στο πεδίο της προστασίας των προσωπικών δεδομένων (απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών) και της προστασίας του απορρήτου των ανταποκρίσεων (σκάνδαλο των υποκλοπών) αλλά και η ατολμία τόσο της Διοικητικής όσο και της Πολιτικής Δικαιοσύνης να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, κατέδειξαν, για μια ακόμη φορά, ότι η μόνη αξιόπιστη εγγύηση για την προστασία των δύο αυτών κρίσιμων πτυχών της ιδιωτικής ζωής είναι οι αντίστοιχες Αρχές, δηλαδή η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ) και η Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ). Δεν είναι λοιπόν διόλου συμπτωματικό το ότι οι Αρχές αυτές όχι μόνον δέχονται το τελευταίο διάστημα ενορχηστρωμένες επιθέσεις από διάφορα «καθεστωτικά» ΜΜΕ αλλά και απαξιώνονται συστηματικά από την κυβέρνηση, η οποία είναι φανερό ότι κινείται με αποκλειστικό κριτήριο το δικό της κοντόφθαλμο πολιτικό συμφέρον, είτε πελατειακό και μικροκομματικό (πλήρης σύμπλευση της Υπουργού Παιδείας με εκκλησιαστικούς και παραεκκλησιαστικούς κύκλους για το μάθημα των θρησκευτικών) είτε προσανατολισμένου στην πάση θυσία συγκάλυψη του ελληνικού Watergate (μετά την άρνηση του πρωθυπουργού να ακολουθήσει την μόνη θεσμικά αξιοπρεπή οδό, δηλαδή την πραγματική ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, που σημαίνει παραίτηση).

Με βάση λοιπόν τις άκρως ανησυχητικές αυτές εξελίξεις, και με δεδομένη την εξαιρετικά θετική συνεισφορά των εν λόγω δύο Αρχών και στο παρελθόν, ως προς την προστασία ποικίλων εκφάνσεων της ιδιωτικής ζωής, η στήριξή τους είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Και αυτό αφορά κάθε γνήσιο υπέρμαχο της ανοιχτής και δημοκρατικής κοινωνίας, η οποία δεν συμβιβάζεται ούτε με την παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων αλλά ούτε και με την συστηματική κατάπνιξη της πολυφωνίας, μέσω των υποταγμένων στην διαπλοκή ραδιοτηλεοπτικών μέσων. Και στο σημείο αυτό πρέπει δυστυχώς να επισημάνω την θλιβερή παραφωνία της τρίτης Ανεξάρτητης Αρχής που έχει κατοχυρώσει το Σύνταγμα για την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων, δηλαδή του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Όχι μόνον δεν ανταποκρίνεται στον ρόλο του, ως οργάνου που ασκεί τον «άμεσο έλεγχο του κράτους», αλλά και φέρει βαρύτατες ευθύνες για το ότι τα ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ λειτουργούν ερήμην του άρθρου 15 του Συντάγματος, που επιτάσσει τόσο για την ΕΡΤ όσο και για τα ιδιωτικά, τον σεβασμό των αρχών της αντικειμενικότητας, της ισότητας και της ποιότητας…