Είναι αναμφίβολο, ότι ο «μεγάλος ασθενής» στην χώρα μας είναι το κράτος, τόσο ως γενεσιουργός αιτία της κρίσης όσο και ως τροχοπέδη για την αντιμετώπισή της. Άρα, κάθε μεταρρυθμιστική πολιτική που δεν ξεκινάει από αυτό είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Όταν αναφερόμαστε όμως στο κράτος δεν εννοούμε μόνο το πολιτικό σύστημα, στο οποίο αναφερθήκαμε αναλυτικά στα προηγούμενα άρθρα μας, αλλά και το διοικητικό, το οποίο παρουσιάζει εγγενή και εξ ίσου κραυγαλέα προβλήματα.
Συντάκτης: Γιώργος Σωτηρέλης
Στο προηγούμενο άρθρο (ΕφΣυν 3.10.2015) υποστήριξα ότι μια κυβέρνηση δεν μπορεί να λέγεται προοδευτική αν δεν αποσκοπεί, ταυτόχρονα, αφενός μεν στην κατάργηση των στεγανών του «κρατικοοικονομικού» καθεστωτισμού αφετέρου δε στην ανατροπή των λαϊκιστικών, κρατικιστικών και συντεχνιακών στερεοτύπων του «κοινωνικοπολιτικού» καθεστωτισμού. Τι σημαίνει όμως αυτό στην πράξη, αναφορικά με το πολιτικό σύστημα;
*Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών (13.10.2015) με τίτλο: «Απαιτείται μια γενναία μεταρρύθμιση» 1. Ποια πρέπει, κατά τη γνώμη σας, να είναι το σύστημα σχέσεων Κράτους- Εκκλησίας σε μια σύγχρονη Δημοκρατία; Αναμφισβήτητα το μόνο σύστημα σχέσεων Κράτους-Εκκλησίας που είναι απολύτως συμβατό με την Δημοκρατία και την συνταγματική ελευθερία είναι αυτό του χωρισμού τους.
