Η πρόσφατη ανακοίνωση του πρωθυπουργού για την συνταγματική αναθεώρηση προβάλλεται από την κυβερνητική πλευρά σαν μείζων πολιτική κίνηση, η οποία συνδυάζει αφ’ενός μεν μια καινοτόμα πρόταση, που θέτει το γενικό περίγραμμα ριζοσπαστικών τροποποιήσεων, αφ’ετέρου δε μια πρωτόγνωρη πρωτοβουλία δημοκρατικού διαλόγου και άμεσης λαϊκής συμμετοχής, που φέρνει τον πολίτη στο επίκεντρο της συζήτησης για τα μείζονα προβλήματα της λειτουργίας του πολιτεύματος.

Οι σκέψεις για την συνταγματική αναοριοθέτηση του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας, που διατύπωσε ο πρωθυπουργός, στην πρόσφατη πρότασή του για την συνταγματική αναθεώρηση, κατά την άποψή μου κινούνται σε σωστή κατ’αρχήν κατεύθυνση. Αρκεί να προσεχθούν ορισμένα σημεία τα οποία θεωρώ κρίσιμα για την νέα αρχιτεκτονική του θεσμού:

Η πρώτη εντύπωση για την εξαγγελία του πρωθυπουργού, ως προς μια νέα ρύθμιση των σχέσεων κράτους – Εκκλησίας, είναι ότι  ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί πλέον, και σε αυτό το ζήτημα, μια συμβιβαστική (και μάλλον συντηρητική…) στάση. Η παλαιά ριζοσπαστική ρητορεία περί «χωρισμού κράτους-εκκλησίας» εγκαταλείπεται (όπως είχε συμβεί παλαιότερα, με παρεμφερή επιχειρηματολογία, και από το ΠΑΣΟΚ…) και η όλη προσπάθεια επικεντρώνεται πλέον αμήχανα στο να συνδυασθεί η θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους με την διατήρηση, «για ιστορικούς και πρακτικούς λόγους», του όρου «επικρατούσα …