Όσο καταλαγιάζει το οδυνηρό ξάφνιασμα για τον αδόκητο θάνατο του αείμνηστου συναδέλφου και φίλου Ηλία Νικολακόπουλου τόσο περισσότερο αναδεικνύεται ανάγλυφα το κενό που αφήνει πίσω του.

Συμπληρώθηκαν ήδη 100 χρόνια από την γέννηση του Αριστόβουλου Μάνεση και 20 χρόνια από τον θάνατό του. Ωστόσο, όσο περνάει ο καιρός τόσο ενισχύεται η πεποίθησή μου ότι ο Αριστόβουλος Μάνεσης ανήκει στις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις για τις οποίες δεν ισχύει το «ουδείς αναντικατάστατος». Και τούτο διότι σφράγισε, τόσο με την ζωή του όσο και με το έργο του, μια ολόκληρη εποχή.

Είναι αναμφισβήτητο ότι η ολοκλήρωση των συνεδριακών διαδικασιών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης διαμόρφωσε ένα νέο τοπίο στην πολιτική μας ζωή. Τα δύο Συνέδρια επισφράγισαν πρώτον την ευρεία πολιτική νομιμοποίηση των δύο αρχηγών στο εσωτερικό των κομμάτων τους και δεύτερον την ανανέωση και την αναδιάταξη του  στελεχιακού δυναμικού τους.