Η πρόσφατη πρωτοβουλία της Διοικητικής Ολομέλειας του Αρείου Πάγου να απαντήσει στο ψήφισμα – ράπισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ως προς τον θλιβερό θεσμικό κατήφορο της χώρας μας, είναι μία σπασμωδική, συνταγματικά προβληματική και πολιτικά επιλήψιμη προσπάθεια να δοθεί χείρα βοηθείας στην εκτελεστική εξουσία, προκειμένου να διασκεδασθούν οι σκαιές εντυπώσεις που προκλήθηκαν σε όλη την Ευρώπη για τις πολλαπλές παραβιάσεις του Κράτους Δικαίου και των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Ουσιαστικά ο Άρειος Πάγος, με την τιμητική εξαίρεση δεκατριών δικαστών, επιβεβαίωσε την ορθότητα των διαπιστώσεων του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, αποδεικνύοντας ότι δεν υφίσταται πραγματική διάκριση εξουσιών αλλά ασφυκτικός εναγκαλισμός τους, τον οποίο επιτείνει δυστυχώς η συνταγματική πρόβλεψη για διορισμό της ηγεσίας των Ανώτατων Δικαστηρίων από την Κυβέρνηση, που πρέπει επιτέλους να αποτελέσει αντικείμενο της προσεχούς αναθεώρησης. Ο εναγκαλισμός αυτός, άλλωστε, αποδείχθηκε περίτρανα με τις συνεχείς προσπάθειες συγκάλυψης, από τον Άρειο Πάγο, των αλλεπάλληλων θεσμικών παρεκτροπών της κυβέρνησης, με αποκορύφωμα φυσικά την στάση της στην τραγωδία των Τεμπών, στο σκάνδαλο των υποκλοπών και στην αντιμετώπιση των Ανεξάρτητων Αρχών.
Αδυνατώ πράγματι να κατανοήσω την αγωνία του Αρείου Πάγου να μας πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς, όταν η πραγματικότητα βοά για την δραματική οπισθοδρόμηση της Δημοκρατίας μας στο πεδίο της λειτουργίας των θεσμών, η οποία –όπως είχα επισημάνει αναλυτικά σε πρόσφατο άρθρο μου για τα πενήντα χρόνια της Ελληνικής Δημοκρατίας που φιλοξενήθηκε σε αυτήν την ιστοσελίδα– τείνει ολοταχώς να υποκαταστήσει την Πολωνία στην θέση του δεύτερου μαύρου προβάτου της Ευρώπης, μαζί με την Ουγγαρία του Όρμπαν. Και αυτό δεν αλλάζει βέβαια με την επιστράτευση των φαιδρών αξιολογήσεων του –διόλου ουδέτερου, ιδεολογικοπολιτικά– Economist, που προκαλούν θυμηδία όταν βαθμολογούν με άριστα την χειρότερη επίδοση της ελληνικής κυβέρνησης, που είναι η κραυγαλέα και καταθλιπτική συρρίκνωση του πολιτικού πλουραλισμού…
Αν λοιπόν θέλει πράγματι ο Άρειος Πάγος να μας πείσει ότι ανταποκρίνεται στον θεσμικό του ρόλο, ως εγγύησης του Κράτους Δικαίου και των Δικαιωμάτων, ας εγκαταλείψει τον απολογητισμό και την ωραιοποίηση της θεσμικής μας πραγματικότητας και ας σεβαστεί επιτέλους την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, που επιτάσσει έναν αμερόληπτο και θαρραλέο έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας, αντί της συγκάλυψης των πολιτικών της σκανδάλων. Και ταυτόχρονα ας συνειδητοποιήσει ότι η δυσανεξία του απέναντι στην άσκηση πολιτικής κριτικής από όργανα που εκφράζουν την λαϊκή κυριαρχία (όπως η Βουλή και η Ευρωβουλή) δεν εκφράζει τίποτε άλλο παρά την λογική του «κράτους δικαστών», που δεν είναι συμβατή με την σύγχρονη Δημοκρατία.
Καλά θα κάνει λοιπόν ο Άρειος Πάγος να σιωπά, όταν ασκείται μία τόσο δικαιολογημένη κριτική, και ταυτόχρονα να προσπαθεί να αντιστρέψει το κάκιστο κλίμα, σε ό,τι τον αφορά, αναλογιζόμενος ότι σε καμία προηγμένη δημοκρατικά χώρα της Ευρώπης δεν θα είχε λάμψει τόσο με την απουσία της η δικαστική εξουσία σε ένα σκάνδαλο με το οποίο είχαν τεθεί υπό παρακολούθηση, με την ΕΥΠ ή/και με το Predator, η στρατιωτική ηγεσία, το μισό υπουργικό συμβούλιο και πλειάδα πολιτικών, δημοσιογράφων και απλώς πολιτών… Και ιδίως δεν θα είχαν μείνει στο απυρόβλητο ούτε τα υπεύθυνα για τις υποκλοπές όργανα της εκτελεστικής εξουσίας, ως προς τις ποινικές τους ευθύνες, αλλά ούτε και τα εγγυητικά, υποτίθεται…– όργανα της δικαστικής εξουσίας, που συνέπραξαν τόσο πρόθυμα και τόσο προκλητικά, ως προς τις πειθαρχικές τους ευθύνες…
Δημοσιεύθηκε στο Libre.gr, 18.02.2024
