Οι σκέψεις για την συνταγματική αναοριοθέτηση του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας, που διατύπωσε ο πρωθυπουργός, στην πρόσφατη πρότασή του για την συνταγματική αναθεώρηση, κατά την άποψή μου κινούνται σε σωστή κατ’αρχήν κατεύθυνση. Αρκεί να προσεχθούν ορισμένα σημεία τα οποία θεωρώ κρίσιμα για την νέα αρχιτεκτονική του θεσμού:

Η πρώτη εντύπωση για την εξαγγελία του πρωθυπουργού, ως προς μια νέα ρύθμιση των σχέσεων κράτους – Εκκλησίας, είναι ότι  ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί πλέον, και σε αυτό το ζήτημα, μια συμβιβαστική (και μάλλον συντηρητική…) στάση. Η παλαιά ριζοσπαστική ρητορεία περί «χωρισμού κράτους-εκκλησίας» εγκαταλείπεται (όπως είχε συμβεί παλαιότερα, με παρεμφερή επιχειρηματολογία, και από το ΠΑΣΟΚ…) και η όλη προσπάθεια επικεντρώνεται πλέον αμήχανα στο να συνδυασθεί η θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους με την διατήρηση, «για ιστορικούς και πρακτικούς λόγους», του όρου «επικρατούσα …

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να συνδέσει την πρωτοβουλία της για αναθεώρηση του Συντάγματος με την σημερινή επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας θα μπορούσε όντως να έχει έναν θετικό συμβολισμό, αρκεί να συνειδητοποιήσει ότι βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη πολιτική συγκυρία, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για πολωτικές και διχαστικές ιδεολογικοπολιτικές λύσεις.