Στο προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στις μεγάλες ευθύνες του –κυβερνητικού πλέον– ΣΥΡΙΖΑ, διότι πρώτον μεν συντηρεί, τεχνητά εν πολλοίς, το διχαστικό κλίμα που τον έφερε στην εξουσία δεύτερον δε αναπαράγει, σε διάφορους τόνους, την λογική «ο μή ων μετ’εμού κατ’εμού εστίν».

Το τελευταίο διάστημα η χώρα βρίσκεται σε μια από τις πλέον κρίσιμες καμπές της ιστορίας της. Από την μια η οικονομική κρίση, που εξακολουθεί να την κατατρύχει και να κρατάει, κατ’επέκτασιν, ανοιχτό το ενδεχόμενο του Grexit και από την άλλη ο εγκλωβισμός χιλιάδων προσφύγων στη χώρα μας συνθέτουν ένα εξαιρετικά αρνητικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον και προκαλούν στους πολίτες αισθήματα κατάθλιψης και απόγνωσης για το μέλλον του τόπου.

Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν αρκετοί από τον χώρο της ευρείας Κεντροαριστεράς που έχουν βαλθεί να δικαιώσουν αναδρομικά τον Φουκουγιάμα. Ό,τι γνωρίζαμε έως τώρα για την πολιτική, είτε σε σχέση με τις ιδεολογικές είτε σε σχέση με τις κοινωνικές αντιθέσεις,  θεωρείται ξεπερασμένο και το μόνο που διατυμπανίζεται σαν σημαντικό είναι η αντιπαράθεση με τον «λαϊκισμό» και η προώθηση «μεταρρυθμίσεων».