Μετά από μια μεγάλη περίοδο αδικαιολόγητης αδράνειας, ο δημόσιος διάλογος για την ψήφο των εκτός επικρατείας Ελλήνων πολιτών έχει αναζωπυρωθεί και ήδη βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Αν όμως επιχειρήσουμε μια ψύχραιμη αποτίμηση της έως τώρα πορείας του, είναι φανερό ότι, ακόμα και σήμερα, ένα μεγάλο μέρος αυτού του διαλόγου είτε εκκινεί από εσφαλμένες προϋποθέσεις είτε κινείται φανερά εκτός των ορίων του ισχύοντος Συντάγματος.

«Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα της χώρας», είχε διακηρύξει πομπωδώς  ο προηγούμενος πρωθυπουργός. Τελικά, όμως, όπως έχω επισημάνει επανειλημμένα στο παρελθόν, η σχέση της κυβέρνησής του με το Σύνταγμα υπήρξε πολλαπλά  τραυματική, καθώς   υπέταξε συχνά την λειτουργία του πολιτεύματος και των θεσμών σε στυγνές και αδίστακτες πολιτικές σκοπιμότητες.

«Σύμφωνα με παλιά ευρωπαϊκή παράδοση, η τήρηση της τάξης και της ασφάλειας στο σύνολο των χώρων των προορισμένων για την εξυπηρέτηση της λειτουργίας των Α.Ε.Ι. ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα και ευθύνη των αρχών που διοικούν το ίδρυμα…