Είναι γνωστό ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει στη χώρα μας αν δεν θεραπευθεί ο μεγάλος ασθενής, που είναι το κράτος. Ωστόσο, η μόνη θεραπεία που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, πλην ελαχίστων περιπτώσεων,  είναι η άκριτη και σπασμωδική υιοθέτηση, υπό την πίεση της Τρόϊκας, κοντόφθαλμων, αποσπασματικών και συχνά ατελέσφορων εμβαλωματικών λύσεων, που δεν  εντάσσονται βέβαια σε κανένα σχέδιο ολοκληρωμένης  αντιμετώπισης.

Το βασικό δίλημμα που αποφάσισε να θέσει ενώπιον του λαού η νέα ηγεσία της κεντροδεξιάς –και το οποίο θα ενταθεί το επόμενο διάστημα– είναι χονδρικά το ακόλουθο: θα εξακολουθήσει να υπηρετεί τον «απεχθή λαϊκισμό», στον οποίο αποδίδεται η βασική ευθύνη για την κατάρρευση της χώρας, ή θα ενστερνισθεί μια  καθυστερημένη ελληνική παραλλαγή της άποψης περί «τέλους της ιστορίας», σύμφωνα με την οποία κάθε συζήτηση για κοινωνικές και ιδεολογικοπολιτικές αντιθέσεις είναι πλέον χωρίς νόημα και το μόνο που του απομένει είναι …

Οι τελευταίες ενθαρρυντικές εξελίξεις φαίνεται να απομακρύνουν το ενδεχόμενο εκλογών και να αφήνουν πλέον ένα περιθώριο αναστοχασμού για την κυβέρνηση, η οποία βρίσκεται στην κρισιμότερη ίσως καμπή της πορείας της. Πράγματι, παρότι τα μέτρα ψηφίσθηκαν χωρίς κοινοβουλευτικές απώλειες και με άνοιγμα της συζήτησης για το χρέος, η κυβέρνηση δείχνει το τελευταίο διάστημα σημεία κατάρρευσης, ως προς την αξιοπιστία της. Αυτό δεν οφείλεται βέβαια μόνον στις σκληρές επιπτώσεις της νέας συμφωνίας και στην ιδιοτελή (λόγω αδειών) προπαγάνδα των  ιδιωτικών ηλεκτρονικών ΜΜΕ …