Το τελευταίο διάστημα η χώρα καρκινοβατεί  και πάλι στο χείλος του γκρεμού. Ο κίνδυνος του Grexit δεν έχει αποφευχθεί, η υπέρβαση της οικονομικής κρίσης φαντάζει μακρινό όνειρο, και τα σύννεφα του προσφυγικού προβλήματος πυκνώνουν διαρκώς, δημιουργώντας ένα εφιαλτικό περιβάλλον. Και αντί να υπάρξει εθνική συσπείρωση, με δεδομένη μάλιστα και την συναινετική υπογραφή της νέας συμφωνίας, οι πολιτικές δυνάμεις περί άλλα τυρβάζουν, εγκλωβισμένες ακόμα στο κλίμα διχασμού, που έχει καλλιεργηθεί καθ’όλη την περίοδο της κρίσης.

Μια από τις πλέον προσφιλείς πολιτικές συζητήσεις, το τελευταίο διάστημα, είναι αυτή που αφορά την εκλογική μεταρρύθμιση. Δυστυχώς όμως στη συζήτηση αυτή, που διανθίζεται μάλιστα και από συνεχείς και εν πολλοίς αλληλοαναιρούμενες διαρροές, η πολιτική αποστασιοποίηση και νηφαλιότητα μόνο κατ’εξαίρεσιν απαντούν. Αυτό που φαίνεται να πρυτανεύει, εν όψει μάλιστα και της συνταγματικής απαίτησης για αυξημένη πλειοψηφία 200 βουλευτών προκειμένου να ισχύσει αμέσως μια τέτοια μεταρρύθμιση, είναι οι μικροκομματικές σκοπιμότητες και όχι ο προσδιορισμός ορισμένων βασικών  κατευθυντήριων  γραμμών της, που θα …