Με την εκτόξευσή του από το 3% στην κυβερνητική πλειοψηφία ο ΣΥΡΙΖΑ επέτυχε, αναμφίβολα, μια από τις πλέον θεαματικές  πολιτικές ανατροπές στην Ευρώπη. Παράλληλα, όμως, βρέθηκε σε δίνη.  Ένας ετερόκλητος συνασπισμός,  με εμφανή τα συμπτώματα των παιδικών ασθενειών της Αριστεράς, κλήθηκε να διαχειρισθεί τις τύχες της χώρας σε μια από τις κρισιμότερες ιστορικές περιόδους της. Τα γεγονότα, έκτοτε, είναι γνωστά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού έπαιξε αρχικά με τη φωτιά, λόγω των  ερασιτεχνικών πειραματισμών του, στη συνέχεια έγινε κανονικό κόμμα: απέχρεμψε τις …

Με δεδομένο το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας ως προς την συνταγματική αναθεώρηση και εν αναμονή της δεύτερης θα είχε νομίζω ιδιαίτερο ενδιαφέρον να επιχειρηθεί μια πρώτη απάντηση σε δύο αλληλένδετα ερωτήματα που αιωρούνται πάνω από τις επιστημονικές ή επιστημονικοφανείς αναλύσεις αυτής της περιόδου. Μπορεί πράγματι μια αναθεώρηση να έχει «προοδευτικό  πρόσημο»; Και αν ναι, έχει τέτοιο πρόσημο το αναθεωρητικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ;

Τα αποτελέσματα της πρώτης ψηφοφορίας για την συνταγματική αναθεώρηση επιβεβαίωσαν δυστυχώς τις απαισιόδοξες προβλέψεις που είχα διατυπώσει σε προηγούμενο άρθρο μου. Ο συνδυασμός των μικροπολιτικών επιλογών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων (τα οποία ήταν και τα μόνα που μπορούσαν, λόγω του αριθμού των βουλευτών τους, να υποβάλουν ή να υιοθετήσουν προτάσεις), με το διάχυτο κλίμα πολιτικής καχυποψίας που επικράτησε γενικώς στην αίθουσα, οδήγησε τελικά σε μια στείρα, διαδικασία που κινήθηκε στην λογική του άσπρου-μαύρου και του ελάχιστου κοινού παρονομαστή.