Το υπό συζήτηση νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την μόνιμη παθογένεια που χαρακτηρίζει το  πολιτικό μας σκηνικό την τελευταία δεκαετία: την αδυναμία των πολιτικών κομμάτων, και ιδίως των δύο μεγάλων, να βρουν κοινά σημεία ακόμη και σε σημαντικά θεσμικά ζητήματα, η ρύθμιση των οποίων εκκρεμεί εδώ και πολλά χρόνια.

Αν θελήσει κανείς να αποτιμήσει συνολικά και απροκατάληπτα τον πρώτο χρόνο της κυβέρνησης, με κριτήριο την θεσμική αξιοπιστία της, θα διαπιστώσει ευχερώς ότι η εικόνα που έχει επιμελώς καλλιεργηθεί, από ποικίλους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, ελάχιστα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

1.Μια από τις παράπλευρες απώλειες της πανδημίας είναι αναμφίβολα ο δραστικός περιορισμός πολλών ατομικών δικαιωμάτων. Η ελευθερία των φυσικών κινήσεων (δικαιώματα κίνησης εντός της χώρας καθώς και εισόδου και εξόδου από αυτήν), η οικονομική ελευθερία και τα δικαιώματα συνάθροισης,  λατρείας και προστασίας των προσωπικών δεδομένων είναι αναμφισβήτητα τα δικαιώματα που δοκιμάσθηκαν περισσότερο, με βάση τα μέτρα που έλαβε η ελληνική Πολιτεία, κατόπιν υποδείξεων των αρμόδιων επιστημόνων από τον χώρο της υγείας.