Το τελευταίο διάστημα η χώρα βρίσκεται σε μια από τις πλέον κρίσιμες καμπές της ιστορίας της. Από την μια η οικονομική κρίση, που εξακολουθεί να την κατατρύχει και να κρατάει, κατ’επέκτασιν, ανοιχτό το ενδεχόμενο του Grexit και από την άλλη ο εγκλωβισμός χιλιάδων προσφύγων στη χώρα μας συνθέτουν ένα εξαιρετικά αρνητικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον και προκαλούν στους πολίτες αισθήματα κατάθλιψης και απόγνωσης για το μέλλον του τόπου.

Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν αρκετοί από τον χώρο της ευρείας Κεντροαριστεράς που έχουν βαλθεί να δικαιώσουν αναδρομικά τον Φουκουγιάμα. Ό,τι γνωρίζαμε έως τώρα για την πολιτική, είτε σε σχέση με τις ιδεολογικές είτε σε σχέση με τις κοινωνικές αντιθέσεις,  θεωρείται ξεπερασμένο και το μόνο που διατυμπανίζεται σαν σημαντικό είναι η αντιπαράθεση με τον «λαϊκισμό» και η προώθηση «μεταρρυθμίσεων».

Το τελευταίο διάστημα η χώρα καρκινοβατεί  και πάλι στο χείλος του γκρεμού. Ο κίνδυνος του Grexit δεν έχει αποφευχθεί, η υπέρβαση της οικονομικής κρίσης φαντάζει μακρινό όνειρο, και τα σύννεφα του προσφυγικού προβλήματος πυκνώνουν διαρκώς, δημιουργώντας ένα εφιαλτικό περιβάλλον. Και αντί να υπάρξει εθνική συσπείρωση, με δεδομένη μάλιστα και την συναινετική υπογραφή της νέας συμφωνίας, οι πολιτικές δυνάμεις περί άλλα τυρβάζουν, εγκλωβισμένες ακόμα στο κλίμα διχασμού, που έχει καλλιεργηθεί καθ’όλη την περίοδο της κρίσης.