Φαινομενικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει μετά το νέο εκλογικό αποτέλεσμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ έχουν περίπου τα ποσοστά που είχαν, στην κυβέρνηση μετέχουν και πάλι οι –ανεκδιήγητοι– ΑΝΕΛ,  το ΠΑΣΟΚ με το Ποτάμι απλώς άλλαξαν θέση, ενώ το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή ενίσχυσαν ανεπαίσθητα τις δυνάμεις τους. Με λίγα λόγια, όλα μοιάζουν ίδια και απαράλλακτα, εξ ού και οι κατηγορίες προς την κυβέρνηση ότι οι εκλογές οδήγησαν απλώς σε έναν ανούσιο ανασχηματισμό.

Είναι αναμφίβολο, ότι ο «μεγάλος ασθενής» στην χώρα μας είναι το κράτος, τόσο ως γενεσιουργός αιτία της κρίσης όσο και ως τροχοπέδη για την αντιμετώπισή της. Άρα, κάθε μεταρρυθμιστική πολιτική που δεν ξεκινάει από αυτό είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Όταν αναφερόμαστε όμως στο κράτος δεν εννοούμε μόνο το πολιτικό σύστημα, στο οποίο αναφερθήκαμε αναλυτικά στα προηγούμενα άρθρα μας, αλλά και το διοικητικό, το οποίο παρουσιάζει εγγενή και εξ ίσου κραυγαλέα προβλήματα.

Στο προηγούμενο άρθρο (ΕφΣυν 3.10.2015) υποστήριξα ότι μια κυβέρνηση δεν μπορεί να λέγεται προοδευτική αν δεν αποσκοπεί, ταυτόχρονα, αφενός μεν στην κατάργηση των στεγανών του «κρατικοοικονομικού» καθεστωτισμού αφετέρου δε στην ανατροπή των λαϊκιστικών, κρατικιστικών και συντεχνιακών στερεοτύπων του «κοινωνικοπολιτικού» καθεστωτισμού. Τι σημαίνει όμως αυτό στην πράξη, αναφορικά με το πολιτικό σύστημα;