Δεν είναι πρωτοφανές τα μεγάλα κόμματα να μετατρέπουν τις  ευρωεκλογές σε πρώτο γύρο εθνικών εκλογών. Ωστόσο, αυτή τη φορά υπερέβησαν κάθε όριο. Όχι μόνον διότι τα ευρωπαϊκά ζητήματα συζητήθηκαν ελάχιστα αλλά ιδίως διότι αυτό συνέβη στην κρισιμότερη ίσως συγκυρία για την προοπτική και το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Με την εκτόξευσή του από το 3% στην κυβερνητική πλειοψηφία ο ΣΥΡΙΖΑ επέτυχε, αναμφίβολα, μια από τις πλέον θεαματικές  πολιτικές ανατροπές στην Ευρώπη. Παράλληλα, όμως, βρέθηκε σε δίνη.  Ένας ετερόκλητος συνασπισμός,  με εμφανή τα συμπτώματα των παιδικών ασθενειών της Αριστεράς, κλήθηκε να διαχειρισθεί τις τύχες της χώρας σε μια από τις κρισιμότερες ιστορικές περιόδους της. Τα γεγονότα, έκτοτε, είναι γνωστά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού έπαιξε αρχικά με τη φωτιά, λόγω των  ερασιτεχνικών πειραματισμών του, στη συνέχεια έγινε κανονικό κόμμα: απέχρεμψε τις …

Με δεδομένο το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας ως προς την συνταγματική αναθεώρηση και εν αναμονή της δεύτερης θα είχε νομίζω ιδιαίτερο ενδιαφέρον να επιχειρηθεί μια πρώτη απάντηση σε δύο αλληλένδετα ερωτήματα που αιωρούνται πάνω από τις επιστημονικές ή επιστημονικοφανείς αναλύσεις αυτής της περιόδου. Μπορεί πράγματι μια αναθεώρηση να έχει «προοδευτικό  πρόσημο»; Και αν ναι, έχει τέτοιο πρόσημο το αναθεωρητικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ;